Aslında artık tecrübeli sayılıyor olmam lazım. En azından ilk çocuğu 5 yaşına varmış üzerine sil baştan ikinciye dönen bir anne olarak tecrübem oluşmuş olmalı.. Evet, bir çocuğun uykusu mu var, ateşi kaç derece, ne yapmaktan daha çok hoşlanıyor daha net anlıyorum ama hala çözemediğim bir sürü gizli soru var .. Bir çocuk durup dururken, üstelik de kendisine bir hediye alınmışken neden ağlar? sorusu mesela ..
Aras, 5 yaşına gelmek üzere..Aslında hep dışarıdan bakanların sakin bir çocuk olduğunu varsaydıkları Aras, esasında uykusundan uyandırılan bir aslan gibi birden kükreyiverir..Ve siz ne olduğunuzu anlamadan bir bakarsınız ev birbirine girmiş, Aras tabiri caizse ÇILDIRMIŞ.. Her çocukta öfke nöbeti oluşabilir.Benliğini bulma çabası, ortamda onu rahatsız eden belirsizlikler, duygularını gösterme yolunu bilemeyişi gibi gibi.. bir sürü gerekçesi olabilir. Ama önemli olan bu durumların kontrol edilebiliyor olması ve bu durumlardan çocuğu sağlıklı bir şekilde çıkartmak.
Bugün buna dair bir deneyimimi paylaşmak istedim sizlerle..
Dün akşam başım çok ağrıyarak eve giderken aklımda Aras'a yeni bir lego almak ve onu ben baş ağrımla uğraşırken bu yeni lego ile meşgul etmek gibi son derece iyi bir niyet vardı. Gidip ilgisini çekebilecek ufak bir kutu aldım, bir yarış arabası .. Alırken ne kadar heyecanlanacağını düşündüm ve hatta aslında ben de ona yardım edeceğim galiba lego yapmak bana da iyi gelebilir diye geçirdim aklımdan.
Eve geldiğimde Aras'a büyük bir heyecanla uzattım elimdeki poşeti. Karşımdaki 115 cm lik ufak adamın boynuma sarılmasını beklerken o adam bastı çığlığı ve poşeti fırlattı..
"Hiç sevmedim, ben bu oyuncaktan istememiştim"
Kalbim tuz buz oldu sanki.. Hani benim heyecanım ne olmuştu? Neydi bu çığlığın sebebi?
"Oyuncağı sevmediysen iade ederiz o zaman" dedim ve çantama tıkıştırıverdim.. Evet kırılmıştım..
Çığlık böğürmeye dönüştü..
Gözden akan yaşlar, ağızdan gelen sularla karıştı..
Yerlere atılan vücut debelendi durdu..
Odasına gitmesini ve sakinleşmesini söyledim..
Odasına yönlendirdim ve susmadığı sürece kendisini dinlemeyeceğimi bildirdim..
Odasından gelen ses ... BEN ANNEMİ SEVMİYORUM ! DUYDUNUZ MU! HIHHHHHH
Tuz buz olan kalbimin üzerinde hunharca zıplıyordu sanki.. Sesini bana duyurma çabası devam ediyor, kapıyı açıp dışarı seslenip BU EVDEN GİT.. SENİ BURADA İSTEMİYORUM diyordu..
Ben bunun için ne yaptım? Oğlumla yeterince ilgilenmiyor muydum ? Kardeşini mi kıskanıyordu ? Bunun gibi aklımda oluşan bir sürü soru ve gözümden sessizce akan yaşlar ..
Ama ne yapmadım ...
* Aras'ı o anda susturmaya çalışmadım
* Aras'ın ağlarken duyguları inciniyor diye düşünmedim.
* Bu durumu tekrarlayarak benim ilgimi çekececeğini düşünmemesi için duruma müdahale etmedim.
SADECE KAYITSIZ KALDIM
Ve sonunda ne oldu ?
Aras 1 saate yakın ağladı. Son 15 dakikasını beni görebileceği yerde geçirdi. Ağlarken benimle göz kontağı kurmaya çalıştı ama buna müsaade etmedim. Sonrasında benim onunla bu durumda ilgilenmediğimi görünce .... SUSTU ..
Susunca ne yaptım ?
Yanıma gelmek ister misin diye sordum...
GELDİ ..
Bana bir şey söylemek ister misin diye sordum..
ÖZÜR DİLEMEK İSTİYORUM dedi.
Neden özür dileyeceksin diye sordum.. Kabahatini biliyor mu diye merak ediyordum çünkü..
ÇÜNKÜ SANA SENİ SEVMİYORUM DEDİM dedi..
Evet, bu beni çok üzdü ama sen bana ne kadar sevmiyorum desen de beni çok sevdiğini biliyorum diye cevap verdim.
Başka ? diye sordum
ÇÜNKÜ SANA BU EVDEN GİT DEDİM dedi..
Evet, bu da beni çok üzdü ama ben çocuklarımı, ailemi bırakıp bir yere gitmem, burası benim yuvam dedim..
Başka? diye sordum
ÇÜNKÜ BANA ALDIĞIN HEDİYEYE KÖTÜ DAVRANDIM, SANA TEŞEKKÜR ETMEDİM dedi..
İşte GOL ATMIŞTIM ! İşte FARKETMESİNİ sağlamıştım.. Hatalarının üzerini örtmemiş, onu hataları ile yüzleştirmiştim...
Şimdi bana ne demek istersin dedim..
BANA HEDİYE ALDIĞIN İÇİN TEŞEKKÜR EDERİM, ONU ÇOK MERAK EDİYORUM, ALABİLİR MİYİM dedi..
Alabileceğini söyledim.
Sana sarılmak istiyorum dedim.
SARILDIK ..
Başım daha çok ağrıyordu ama onunla oturup 1 saat boyunca lego yaptık ve sonra da sarılarak uyuduk..
Anne olmak çok zor evet..
Ama çocuklara iyi birey olmayı öğretmek çok daha zor..
Onları koruduğunuzu düşünüp yanlış adımlar atmak işten bile değil..
Bu benim dün yaşadığım bir sınavdı..
Afiyetle & sağlıkla,
