Eğer biri sizin parmaklarınıza yaşam kaynağı, tek dayanak, güven duvarı muamelesi yapıyorsa o parmak sizin minik dünyanıza aittir...
Ne şanslıyım ki benim iki elimin parmakları da sımsıkı tutuluyor. Bu duyguyu tatmayı bana nasip ettiği için binlerce şükürler olsun.
Poyraz, şu anda 4,5 aylık... Hayatımıza hiç beklemediğimiz bir anda giriverdi. Aras ile büyüdüğümü düşündüğüm anı hatırlıyorum da Poyraz'ın gelişi beni koskocaaammann yapıvermişti. Hem iyi hem kötü anlamda.. Korkmak bu muydu? Ölümüne korkmak.. Hayatımda hiç bu kadar korkmamıştım. Ya yapamazsam, ya yetemezsem, yetişemezsem ...
İki çocuğu olan tüm arkadaşlarıma sordum o zaman, bir başka çocuğu sevmek? Ama benim bütün kalbim oğluma ait, nasıl olacak?
Kalbini bölmeyeceksin korkma demişlerdi, kalbin büyüyecek ... ikisine de yetecek dev gibi bir kalp...
Poyraz içimde büyürken, sadece bedenim büyümedi o zaman... dedikleri gibi kalbim, ruhum herşey büyümeye başlayıverdi..
Aras'ın kardeş sevgisini tadacağını biliyor olmak içimdeki sevgiyi kat be kat arttırdı..
Ve o an.. o ilk karşılaşmamız..
Aras'ı arkamda bırakıp ameliyathaneye giderken gözümden akan yaşlar onu görünce çiçek oluverdi sanki. Onun nefesini duyduğumda, kokusunu hissettiğimde ve ellerini tuttuğumda...
Evet o an mucize gerçekleşti... Benim artık koskocaman bir kalbim var..
Hoşgeldin benim mucizem.. Poyrazım hoşgeldin..
Annen
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder